Per Laelium, virum summo Scipioni Africano coniunctissimum, M. Tullius Cicero de amicitiae natura ac praestantia disputat: quae in virtute fundata sit, quae temporum iniurias ac omnium casuum impetus fortiter sustineat, quaeque vitam hominum honestate ac splendore augeat atque ornet. In sermone tranquillo, sed plena sapientiae gravitate, amicitiam ad dignitatis fastigium tollit eamque iustitiae ac veritati comparandam putat. Hoc opus, extremo rei publicae tempore scriptum, hodie quoque clara ac quasi viva voce nos admonet; neque enim, saeculis mutatis, mutata est hominum natura: idem semper pectus quaerit, cui se animo ac consilio adiungat.

M. Tullius Cicero (106 – 43 a. C.), orator, philosophus, civis in re publica peritissimus, libertatis studiosissimus fuit. Contra potentiae unius dominationem constanter dimicavit, dicendi facultate, ingenii acumine, amore virtutis civilis ac stoicae excellens. Scripsit de philosophia libros gravissimos, orationes ad rem publicam pertinentes et epistulas familiares, quibus disciplina humanarum litterarum apud posteros vehementer confirmata est. Cuius sententiae, vere humanitatis plenae, saeculorum memoria celebratae sunt ob perspicuitatem, moderationem, fidemque in ratione atque virtute tamquam firmissimis vitae publicae ac privatae fundamentis.