Marianne stond op de heuveltop en liet de koude wind door haar haren waaien. De grijze wolken hingen laag over de toppen, alsof ze de aarde wilden indrukken. De ondergaande zon baadde de sneeuw in een vreemde, oranjekleurige gloed. Het was schilderachtig, maar voor Marianne was deze onverschillige aanblik schrijnend. Pijn en wanhoop woedden in haar hart.

'Waarom leven,' dacht ze, 'Felix heeft me verlaten en ik heb dit kind niets te bieden...'

Haar tranen vermengden zich met de sneeuwvlokken die nu dikker werden. Ze had er weken over nagedacht, maar deze eenzame plek in de wildernis was haar uitweg. Ze wist dat als ze verder zou gaan, de kou de rest zou doen.