Ostatnia część cyklu powieściowego wybitnego przedstawiciela polskiego modernizmu Stanisława Przybyszewskiego, w której to Falk próbuje podzielić życie między oficjalną rodzinę i kochankę. Coraz bardziej angażuje się także w radykalne koła socjalistyczne i anarchistyczne.
Autor dokładnie analizuje szaleństwo głównego bohatera, który zmaga się z zaburzeniami nerwicowymi. Temat powieści koncentruje się wokół niemoralnych czynów Erika Falka - emigranta z Polski, zamieszkałego w artystycznym Berlinie na początku lat 90. XIX wieku. Falk to anarchista, lekceważący wszelkie normy moralne. Przybyszewski jak zwykle ozdobnym językiem opisuje proces degradacji jednostki przez alkoholizm i erotyzm.
Język, postacie i poglądy zawarte w tej publikacji nie odzwierciedlają poglądów ani opinii wydawcy. Utwór ma charakter publikacji historycznej, ukazującej postawy i tendencje charakterystyczne dla czasów z których pochodzi.

Stanisław Feliks Przybyszewski (1868-1927) – polski pisarz, poeta, dramaturg, nowelista okresu Młodej Polski. Na przełomie wieków uznawany za wielki autorytet życia literackiego. Ekscentryk, skandalista i prowokator. Autor wielu powieści publikowanych w języku niemieckim i polskim, m.in.: "Homo sapiens", "Dzieci Szatana", "Synowie ziemi", "Dzieci nędzy", "Krzyk". Okrzyknięty za życia legendą, był jednym z najbardziej znanych polskich pisarzy w Europie.